vrijdag 18 oktober 2013

Verbouwingen. The Sequel: Master Bedroom deel 2!

Hoog tijd voor een update. Het is niet omdat ik hier niet veel meer schreef dat ik ook effectief niets doe. Onze slaapkamer begint stilaan vorm te krijgen.

Het oude papier is van de muur gehaald. De muur is waar nodig opgelapt en staat klaar voor het behangen. De radiator is in een nieuw kleedje gezet. Het oubollige tapijt is er uitgesleurd en afgevoerd naar het containerpark.

 
De wand voor de dressing is gezet.


De afgebroken schouw is afgewerkt. De plinten zijn teruggezet.



 Staan de volgende dagen op het programma:
  • Behangen
  • Verven
  • De nieuwe vloer leggen
  • Kast in de dressing monteren.
  • Bed (eigen ontwerp en constructie) voor het eerst in 6 jaar terug monteren

Wordt vervolgd!

dinsdag 15 oktober 2013

Toch geplooid!

Een paar jaar terug was ik aan een nieuwe fiets toe (To-fold-or-not-to-fold-that-is....)
Hier in Brugge (en zeker met het huidige weer) ben je 10 keer sneller met de fiets dan met de wagen. Ook het woon-werk verkeer gebeurt met de fiets. Eerst met de fiets naar het station en dan de trein op. De werkplaats in Oostende was op wandelafstand van het station. Grote voordeel is ook dat we een tweede wagen konden schrappen.
Ik besliste toen wegens de het dure prijskaartje van een Brompton maar een gewone fiets aan te schaffen.


Helaas, mijn werkgever heeft er anders over beslist. We gingen nog maar eens verhuizen met het werk. Maar liefst naar de andere kant van de stad op 5 km van het station. Tot zover op wandelafstand dus.

Dus had ik twee opties. Ofwel maar terug met de wagen of toch maar een plooifiets.

Het werd dus een plooifiets. Wel wat zitten uitkijken naar alternatieven maar overal komt de Brompton er als beste uit. Hij is licht, hij fietst effectief evengoed als een normale fiets. Hij plooit en ontplooit op enkele minuten.  Hij past onder de zetels op de trein. Hij is hip maar begot een dure vogel!

zondag 13 oktober 2013

Burn-out is "in"

Ik kom er hier niet altijd toe om te schrijven. Wegens "druk, druk, druk" weet-je-wel. Dat belet me niet regelmatig wat rond te lezen onder de blogs. En zo zie je vaak wel wat "rages" passeren. Zoals er momenteel heel wat bloggende dames zijn in een duidelijke "WW" periode. Als in Weight Watchers dus. De mood van de blog wordt dan duidelijk bepaald door de grote van het cijfertje achter de min. Het gaat zelfs tot serieuze dipjes als het cijfertje in de post niet achter een min maar begot achter een plus staat. Rare jongens, die meisjes. Nooit begrepen hoe gewichtsschommelingen dergelijke gemoedsstemmingen kunnen bewerkstelligen (maar hey, ik ben dan ook maar een vent). 

Maar we wijken af. Ik wou het hier even over een andere rage hebben: burn-out. Ik las vorige week, ik geloof dat het in het Standaard magazine was, een artikel van de hand van Lotte Debrouwere. Journaliste. 32 jaar. En een burn-out. Ook op een aantal blogs van dertigers kwamen de laatste maanden mensen er voor uit een dipje of depressie gehad te hebben. Het leek ook even een hype: depri geweest te zijn, hulp gezocht te hebben, gelukkig er bovenop gekomen en er dan voor uitkomen. Het leidt meestal tot bemoedigende reacties wegens moedig. Ergens verstaanbaar; immers door het bespreekbaar te maken, wordt een drempel naar beneden gehaald en zullen mensen sneller hulp zoeken. En dat kan je enkele toejuichen.



Nu om het met een cliché te stellen; het leven is niet altijd rozengeur en maneschijn natuurlijk. In elk leven, in elke relatie zelfs, zal je ups and downs hebben. Liefst meer ups dan downs natuurlijk. Maar waar ik toch moest van slikken is de leeftijd. Dertigers die crashen???
Bij veertigers met een midlifecrisis zegt het woord het zelf. Je beseft ergens halverwege te zijn, je maakt een balans op en dat kan wel eens tegenvallen en lijden (de lange ij is moedwillig) tot een moment van stilstand.   Om er dan krampachtig uit te geraken. Maar dertigers begot! Dan ben je volop met het uitbouwen van je leven bezig, neen? Met kinderen? Met bouwen? Met huizen verbouwen?  Met jobmogelijkheden? Dan zou je verwachten nog vol verwachting te zitten. Neen?

"Druk, druk, druk". Hoe vaak krijg je dat niet te horen. Is het niet op het werk, dan wel thuis of met het sociale leven (shit maat wat is dat altijd met september). Leggen we onszelf teveel verwachtingen op (denk maar aan het WW standpunt hierboven). Het is een feit dat de werkdruk de vorige jaren steeds maar is toegenomen (dan u wel crisis - ook hier het werk van 4 door 2 sinds twee jaar). Met alle gesakker vandien. 

Misschien is dat het wel; en zeuren we met zijn allen teveel. Ik pleit schuldig. Kijk maar naar mijn vorige post. Eigenlijk komt dat neer op zagen. En ergernis is verloren energie. Misschien is dat het wel als de ergernis onder je vel kruipt en alle energie uit je lijf zuigt.


Maar verder met mij alles goed. En met u???

woensdag 2 oktober 2013

Bankroet van de democratie?? Mens erger je niet!!!!!!

In de Verenigde Staten gaat de overheid in "shit down" (pun intended) modus omdat een paar hardliners Obamacare willen boycotten. Wie kan nu in godsnaam tegen iets zijn wat de meerderheid van de bevolking ten goede komt en de ziekenzorg eindelijk betaalbaar maakt voor de meeste Amerikanen. Land of the free my ass!



Hier in Belgenland (u weet wel het dapperste volk der Galliërs) hebben de NMBS en een aantal andere staatsgestichten eindelijk een nieuwe baas. Het kwam neer op een carrousel van politieke benoemingen. Het meest onwaarschijnlijke aan de hele situatie dat zelfs de schijn van de meest capabele man/vrouw op de juiste plaats niet meer werd opgehouden. Keer op keer werd een (politiek gekleurd) wit konijn uit de hoed getoverd door regeringspartijen allerhande.

Buiten wat ophef in de kranten, ging deze affaire rimpelloos voorbij. Er werd zelfs meer ophef gemaakt over een paar fucking panda's die het communautaire pad tussen Antwerpen en Bergen opgingen.

Iemand laatst nog ontslagen? Dat lijkt dezer dagen lucratiever te zijn dan op de Lotto spelen. Euromillions avant la lettre! Eerst was er wollige Stefaan uit Kortrijk. De zoveelste telg uit een politieke dynastie als in nog nooit moeten werken en onmiddellijk in de politiek gerold. De mens had zijn parlementaire zitje opgegeven voor een postje in de raad van bestuur van Didier ik schep ze per miljoen Euro Bellens. het leek dan ook logisch dat voor deze zeer onzekere politieke job er een opvangnet moest worden opgebouwd voor de Kortrijkse ex-burgervader. Deze storm was nog maar gaan liggen op Danny Pieters, een notoire en rabiate uittredingsvergoedingshater kondigde aan ook doodleuk en zonder enig scrupule langs dezelfde kassa als Stefaan te gaan passeren. Blijkbaar is een topjob aan de universiteit dezer dagen ook zeer onzeker. Vertel dat maar eens aan de Lucky basterds van Ford Genk. Die mensen zijn tenminste verzekerd van een werkloosheidsvergoeding. Hetgeen, o hoe durft mens, onze politieke vrienden ontzegd wordt!!!

Het zijn immers diezelfde politieke topmanagers die Dexia, Arco, Fortis in de complete vernieling reden. Dezelfde bedrijven die door staatssteun, lees u en ik, gered werden. Komen we in aanmerking voor een ontslagvergoeding????

Tussendoor was er gisteren ook nog goed nieuws!!! Karel De Gucht heeft zijn eigen Toscaanse top wijn op de markt gebracht. Neen hoor, het hoeft niet op te brengen, het is een hobby (wel eentje gesponsord door Europees landbouwgeld)!!

Maar hey, laat ons niet verder muggenziften en ons allen voorbereiden op de moeder aller verkiezingen van mei 2014. Ik vrees dat we de volgende maanden weer alleen maar ronkende beloftes en oneliners gaan horen terwijl het politieke apparaat on hold wordt gezet.

En wij? Wij staan erbij en kijken ernaar.


donderdag 26 september 2013

Kleinzerige vent!!

September en het is weer van dattum. De zomer is het land uit!. De schooldeuren zijn weer open. De eerste regendagen zijn een feit. En lap daar zijn de eerste "plaagskes".

Een snotvalling. Een loopneus. De ene na de andere zakdoek vullend (de Niagara-neusgaten zoals Urbanus het destijds verwoordde). Met een hoofd vol mist en snot door het huis strompelen. Moe zijn en toch niet kunnen slapen.
Lastig lopen om het nietsdoen en te mottig om er iets te doen. Minutenlang niezen tot het koude zweet je uitbreekt.
Eigenlijk te murf om te werken, maar niet ziek genoeg om thuis te blijven. En helaas voldoe ik aan het cliché van de zieke man. Ik kan echt niet tegen ziek zijn. Loop te kniezen en te zuchten. En maar jammeren en vloeken dat het nog niet beter gaat. Echt een kleinzerige vent begot!


Hopelijk steek ik mijn medebewoners niet aan! De kat begint hier ook al te niezen.

zondag 25 augustus 2013

Zou dat werken???

Als je een film op de beelbuis wil uitzitten, moet je op de commerciële zenders de reclame voor lief nemen. De laatste weken kon ik bij het bekijken van dit spotje niet laten me telkens af te vragen of het zou lukken?



Uw pintje openen door middel van die sterke magneet. Zou dat werken?

maandag 19 augustus 2013

Vakantie blues!

Altijd in een oogwenk voorbij maar het gevoel blijft nog even na!


  • Caravans worden blijkbaar aan de lopende meter verkocht (bij voorkeur beginnend vanaf een meter of 10)
  • Chauffeurs van een mobilhome zijn dik en 50+.
  • Op de meest onmogelijke bergweggels kom je caracans en mobilhomes tegen.
  • Achter een mobilhome trek je een kar met daarop een wagen of een paar moto's. Bij voorkeur op een zzer smalle en steile bergwegel.
  • Ganse dagen een tent of caravan kuisen is voor sommige mensen de ultieme vakantiebezigheid.
  • Fransen vormen een minderheid in Frankrijk. Er wonen vooral fietsende Belgen en Nederlanders.
  • Als je "dief" roept aan de payage na het betalen van 41.50 Euro, antoorden ze met "Bonne route". Vriendelijke mensen die fransen.
  • Het is er warm in la douce France.
  • Het onweert er wel soms.
  • Een pastis op een terras kost maar 1.5 Euro.
  • De pizza is er lekker.
  • De bergen zijn er mooier als in brugge
  • Sommige Franden spreken zelfs Engels. Italianen dan weer niet!

Volgend jaar meer van dat.

donderdag 25 juli 2013

Er even tussenuit!

In de "grote vakantie" moeten we helaas wat meer (hard werken we altijd) werken dan tijdens de "gewone maanden". Dat durft wel eens tegenvallen. Om iederen hier op het werk de kans te geven 3 weken verlof te nemen, dienen er door de achterblijvers dubbele shifts gedraaid te worden. Nu, deze zomer met al dat mooie weer valt dat allemaal best mee. Er kan na de dagtaak nog voldoende genoten worden van het zomergevoel, zoals daar zijn terrasjes, festivals en dergelijke meer.

Deze week had ik het geluk een drietal dagen vrij te zijn (na wat schuiven en schikken). Eerder een uitzondering maar desalniettemin mooi meegenomen. Een bijkomend pluspunt waren 2 pagadders die op kamp waren. Zodoende konden de echtelieden er ook eens tusssenuit!

Het werd een B&B in Bretagne te Pluméliau voor een "trip down memory lane": La Trinité sur Mer, Quiberon, Rennes.



Het gastenverblijf was een oase van groen en rust! Chambres d'hôtes KERDAVID.

Een echte Aanrader!!!

zondag 21 juli 2013

Nieuwe koekendozen!

Jammer genoeg zijn we het land nog niet uit wegens nog niet op reis. Want er is geen ontsnappen aan! Naar het schijnt (volgens alle kranten, alle televisiezenders en alle rodiostations) krijgen we een nieuwe koning krijgen. Filip I!

Frankly my dear, het zal mij worst wezen!

Is het een vorm van massahysterie? Is het een hype? Is het opium voor het volk? Brood en spelen? Of mis ik iets?



Mijn grootmoeders hadden koekendozen in van het koningshuis. Met lekkere koeken erin. Daar mochten we uit kiezen (uit die koeken dus). Als we braaf waren tenminste. Maar bij de oma en bebonne waren we altijd braaf natuurlijk (ook als we stout waren begot). Hen kan ik al die royaliteit vergeven. Zij gingen ook haast dagelijk naar der mis. Hen kan ik al die kerkelijkheid met de mantel der liefde vergeven. Wat wisten zij veel? Het was altijd zo geweest.

De kerk is ondertussen al van zijn sokkel gevallen. Wat mij betreft mag dat een ondemocratische instelling als de monarchie ook overkomen. Is een president beter of goedkoper? Waarschijnlijk niet! Maar hij is tenminste verkozen en om de zoveel jaar vervangbaar. Heeft Albert II dat niet goed gedaan? Eigenlijk wel. Behalve de onrespectvolle behandeling van zijn buitenechtelijke dochter kan je die mens weinig verwijten.


Maar al die heisa rond het koningshuis. Al die poespas van journalisten. Al die mensen die naar Brussel.
Maar hey; leven en laten leven! Ieder zijn meug!
Maar mijn bescheiden petje gaat het te boven. Wat mij betreft krijgen we enkele nieuwe postzegels en koekendozen.

vrijdag 12 juli 2013

Nutcase!!!

Vandaag vond ik dit artikel in de krant: ‘431 zwaargewonden minder per jaar met fietshelm’

Sinds enkele maanden is dit een dagelijkse ochtenddiscussie.

In en stad als Brugge ben je, waarschijnlijk zoals in de meeste andere steden, in de ochtendspits beter af met de fiets dan met de wagen. Reden genoeg, waarom ook wij de meeste verplaatsingen naar de stad op onze tweewielers maken. En geldig voor alle gezinsleden. De verplaatsingen voor de kinderactiviteiten (sport en muziekschool) worden sinds jaar en dag met de fiets afgebold. De kinderen vinden het dan ook vanzelfsprekend om de fiets te nemen. De vraag om met de wagen (door het fietsen waren we ook in staat de tweede wagen van de hand te doen) gevoerd te worden stelt zich haast nooit meer. Tot en met het zesde leerjaar gebeurt dat fietsen onder onderbegeleiding, op het einde van de lagere school mogen ze alleen de hort op met de fiets.

De jongste gaat meestal onder toezicht met de fiets naar school, slechts enkele 100 meters verder. De oudste gaat sinds 1 september zelfstandig met de nieuwe fiets naar de grote school in de stad (idem voor de muziekschool en de dansles).

Tot voor een paar maanden hadden ze altijd een fietshelm op. Op de lagere school werd zelfs gratis een exemplaar aan alle leerlingen uitgedeeld. Met de overstap van de dochter naar de grote school werd een modegevoeliger model aangeschaft (we voelden de bui al wat hangen en is per slot van rekening "een vrouwtje"). Dit werkte de eerste weken perfect. Het leverde haar zelfs enkele lovende opmerkingen van de leerkrachten op. De overtuiging van het helmdragen bij de dochter werd nog eens versterkt toen net voor haar neus een medeleerlinge onderuit werd gereden door een wagen, onzacht met het hoofd in aanraking kwam met de stoep en ziekenwagen vervoer als gevolg.


Maar het was te mooi te waar te zijn. Natuurlijk kwamen er ook opmerkingen van andere jonge gasten. En natuurlijk droeg haast niemand anders een helm. Met als gevolg dat ze sinds enkele maanden geen helm meer wil dragen. Mits de nodige discussies aan de ontbijtafel.

De jongste gaat wel nog gehelmd de deur uit. Ondanks opmerlingen van klasgenootjes is hij haast de enige die nog een helm draagt op school.

Ook ik tracht het goede voorbeeld te geven en zet dagelijks voor het woon-werk verkeer met de fiets een helm op mijn kop!


Ik ben absoluut niet voor de regelneverijmaatschappij waarin we tegenwoordig steeds meer en meer in lijken terecht te komen. Maar misschien zou het verplichten van een helm voor jongeren en zelfs volwassenen toch geen slecht idee zijn.

maandag 8 juli 2013

E-reader!

Ik heb er lang aan getwijfeld. Ik dacht het papier te missen. Maar sinds ik een e-reader heb, ben ik helemaal overstag gegaan. Het leest aangenaam, het weegt niets en ik mis het "echteboekengevoel" niet. Na wat surfen op het net, wou ik een Kindle Paperwhite aanschaffen. Wegens goedkoop en het ingebouwde licht. Maar zoals welbekend levert Amazon niet aan België. Een optie was het te bestellen en in een winkel te Lille laten leveren, om het daar dan te gaan oppikken met de trein. Maar dat leek zo omslachtig. Het is dan maar een SONY PRS-T2N geworden.

Ik ga zelden zonder boek de deur uit. Naast de typische bare necessities (sleutels, gsm, portefeuill) grabbel ik telkens ook mijn boek mee. Ook naar het werk heb ik altijd een boek bij (niets zo geestig als tijdens de middagpauze een plekje op het strand of een bankje aan zee op te zoeken en wat te lezen). Wegens eerst fietsen naar het station, dan de trein en dan nog eens fietsen naar het werk was er het nadeel dat sommige boeken nogal volumineus waren en wat extra gewicht in de schaal wierpen.


De boeken worden besteld bij bol.com. Het hoesje van Timbuk2 werd besteld bij Amazon


Nu is het enkel nog wachten tot ze bij http://www.boek.be/ het verstand krijgen om ook e-books te laten ontlenen via de bib.

donderdag 4 juli 2013

Ten oorlog

Als kind was ik behoorlijk onder de indruk van de bunkers her en der verspreid langs onze kust. Een grootvader die de oorlog had meegemaakt en daar honderduit over kon vertellen, was daar niet vreemd aan. Zo herinner ik me enkele zomers, als kleine uk, te Oostende waar garnaaltjes aan de vistrap werden gekocht. Om vervolgens met de Fiat Spider en open dak te cruisen langs de kust. Helaas (trauma, dus weg alle hipness in de cabrio) met een kapje (zo'n onding dat vrouwen vroeger gebuikten na het kappersbezoek) op het hoofd omdat oma vreesde voor een verkoudheid. Langs de kust werd dan gestopt aan een bunker om daar bovenop in het zonnetje de garnalen (gepeld door oma) te verorberen.

Zo ook bij mijn tienjarige zoon is er een fascinatie voor bunkers (ondanks de afwezigheid van oorlogsverhalen van grootvaders). Het zal wel iets typisch voor jongetjes zijn. Het ventje was dan ook onder de indruk van de reeks Ten oorlog van Arnout Hauben. Na de reeks wou hij absoluut het boek kopen met de boekenbonnen van zijn verjaardag. En zo'n trektocht langs de bunkers wou hij ook wel eens doen.

Dit leek het ideale moment voor een tochtje mannen onder elkaar. Vader en zoon op trektocht door de Vlaamse slagvelden. Een B&B werd gereserveerd in Diksmuide. De rugzakken werden gepakt en gezakt. Vervolgens togen we met de trein van Brugge naar Oostende en met de kusttram van Oostende naar Nieuwpoort.

De eerste dag wandelden we van Nieuwpoort naar Diksmuide via de Frontzate. Langs deze oude spoorwegbedding kom je om de haverklap restanten van de grote oorlog tegen.



De zoon wou zeker een van de witte paaltjes, door Arnout, Jonas en Mick in de grond geklopt ter ere van een soldaat, zien. Misschien wel het paaltje bij boer Pol & Bea te Pervijze. Het paaltje werd gemakkelijk gevonden. De zoon haalde zijn boek van "Ten oorlog" boven en ging net als Jonas het verhaal van Raoul Snoeck voorlezen. Fier als een gieter!



Een beetje verder lag een vers omgeploegd veld waar iets roestig lag. Dit bleken de resten van een obus te zijn. Onze jongsten wou dat natuurlijk mee naar huis nemen. Met nog ettelijke kilometers voor de boeg zat ik dat wat minder zitten. Gelukkig vonden we een beetje verder ook een drietal kogelhulzen. Dit scheelde enkele kilo's en deze werden dan ook meegenomen. Hoeft het gezegd dat de zoon dit ongelooflijk "cool" vond? Echte kogeles, weetwel!



Net voor Diksmuide werd de Dodengang bezocht en te Diksmuide zelf werd de IJzertoren bezocht. Na nog een pitstop op een terras op de markt was het tijd om de B&B en het bed op te zoeken.

De volgende dag trokken we van Diksmuide via de IJzer en de Ieperlee naar Ieper waar bij aankomst het "In Flanders Fields" museum werd bezocht. Een mooie 30 km op 2 dagen. De jongste spruit viel dan ook als een blok in slaap 's avonds. 

zondag 28 april 2013

Verbouwingen. The Sequel: Master Bedroom deel 1!

The saga continues!

Nu de kinders hun eigen kamer hebben, wordt het hoog tijd om eens aan onszelf te denken. We wonen nu ongeveer een 6-tal jaren in ons nieuwe (oude) huis. Reeds vanaf het begin hebben wij ons op de zolder (indertijd nog onverwarmd) genesteld. Na 2 jaar zijn we aan de grote werken hier beneden begonnen. Tijdens die 4 jaar durende calvarietocht werd alle materiaal dat beneden in de weg stond systematisch naar boven versluisd.

Dat wil dus zeggen dat we boven, met de matras op de grond (och ja we hebben een mooi zelfgemaakt bed maar dat helaas nogal veel plaats inneemt), tussen een onwaarschijnlijke hoop rommel liggen te slapen. Wel daar komt binnen afzienbare tijd verandering in.



De werken aan de master bedroom zijn begonnen. De schouw is afgebroken. Immers, we (correctie, de vrouw des huizes wil) willen een dressng en de schouw zou de doorgang te nauw maken. De stenen zijn naar het containerpark gevoerd. Het papier (het "mooie" blauw van de vorige eigenaars) is van de muur gekrabt.

Staan nog op het programma:
  • de ex-schouw afwerken
  • wand van de dressing zetten
  • verven
  • nog verven
  • behangen (we hebben een leuk vintage motief gevonden bij Priem in Gent)
  • vloeren
  • naar Ikea achter een kast voor in de dressing
  • ons bed voor het eerst in 6 jaar opnieuw monteren

En dan slapen we (EINDELIJK) weer in een bed!!!!!!!!!!!!!

Wordt vervolgd! Er staat immers nog een logeerkamer annex speelruimte/bergruimte op het programma!

vrijdag 29 maart 2013

zondag 24 maart 2013

Verbouwingen. The Sequel: kinderkamers deel 4!

Het is niet omdat het hier op deze blog de voorbije maanden wat stiller was, we ook effectief stil gezeten hebben. De kamer van onze jongste spruit is klaar. De kastenwand voor boeken, kleren en speelgoed is afgewerkt. De deurtjes van het gedeelte met kleren zijn opgehangen. De twee onderste schuiven voor kousen en ondergoed zijn geïnstalleerd. En het massa speelgoed is in de kasten geraakt.


De zoon is er met veel plezier ingetrokken! Het feit dat hij er deze keer in slaagt om telkens zijn kamer zelf op te ruimen en niet meer de ganse boel laat slingeren, maken al het werk de moeite waard


Ook zijn boomhut aka stapelbed zijn klaar. Het slaapt geweldig, zegt hij! Het enige wat ik nog eens moet doen is een setje grepen voor een klimmuur bestellen en monteren, zodat hij ook via de muur en een systeem met touw en caribinier aan de het plafond, via de muur in zijn bed kan klimmen!

dinsdag 19 maart 2013

Langharig werkschuw tuig!

Ik ben een kind van de grunge.
Altijd geweest en gebleven!
Gescheurde jeansbroekken! Jawel!
Houthakkershemdjes! Jawel!
Combats of Dr Martins!Jawel!
Afgetrapte All Stars! Jawel!
Lang haar! Jazeker!



Nostalgie is leuk! Maar als je er blijft in hangen, wordt het een beetje pathetisch. Zoals de hardrockers uit mijn kindertijd; te skinny jeans, zwarte heavy-metal t-shirts, jeansvestje met achteraan een sticker van Iron Maiden en de obligate witte basketsloeffen (die overzetboten leken in vergelijking met de ingekorte pijpen van de jeans). Och ja, zij lopen er nu nog steeds zo bij (inclusief bierbuik).

Maar heeft niet iedereen recht op zijn guilty pleasure. Wel zo heb ik er ook een. Lang haar. Na, wegens volwassenheid en werk en zo, kortgewiekt door het leven te zijn gegaan, heb ik een aantal jaren terug het besluit genomen mijn pluimen terug te laten groeien.
Zodoende loop ik er terug als een overjaarse grunger bij. And i love it!

De reacties van mensen zijn best grappig; het obligate "kapper ziek" is een wekelijks weerkerende vraag. Kortgeschoren mannen (kwestie van hun kaalheid te verbergen) krijgen steevast het antwoord dat ik tenminste nog iets heb om te laten groeien.

Maar de grappigste reactie komt van mijn 13-jarige puberdochter. Die het maar niets vindt om een langharige vader te hebben. Al haar vriendinnen hebben vaders met keurige korte haren. Waarom in godsnaam zij niet! Ik zou het indertijd onwaarschijnlijk cool gevonden hebben mocht mijn vader lang haar gehad hebben. Maar zo zie je maar dat tijden veranderen!


woensdag 13 maart 2013

Dagen zonder vlees

Net als vorig jaar doen de dame en de dochter des huizes mee aan dagen zonder vlees. De zoon en ik doen "halvelings" mee. Dat wil zeggen dat we nog vlees eten maar zoveel mogelijk, wat het betreft het warm eten, vegetarisch koken.

Ik ben geen hobbykok, begot niet. Hetgeen in deze tijden van overvloed van gekokkerel op de lichtbak een verademing moet zijn. Meer nog, ik kook zelfs niet graag. Het heeft vooral met onkunde te maken, ik slaag er maar niet in om alles tegelijkertijd klaar te krijgen. Eigenlijk ben ik een verschrikkelijke stresskip in de keuken, tot grote hilariteit van mijn kroost. Die dan ook met plezier op de eerste rij komen, maar dan eerder onder de vorm van ramptoerisme.

Maar als je met twee gaat werken en je de diegene bent die elke woensdag thuis is voor de gastjes, wel dan kan je niet anders als de kroost warm eten voor te schotelen op woensdagmiddag. Neen ik ben geen nieuwe man. Durf het te zeggen en je krijgt een voenk op u bakkes. Nog zo'n woord om het schijt van te krijgen. Het lijkt me daaretegen logisch als je samen een huishouden runt, je de taken verdeelt. tenzij je natuurlijk rijk genoeg bent en professionele hulp in huis haalt (bij voorkeur jong, blond, maar nee we wijken af).

Goed. vegetarisch koken dus. Wel, eigenlijk begin ik dat plezant te vinden. Waar tot voor een paar weken mijn kinderen als het over mijn kookkunsten ging, telkens met een big smile vertelden over die twee keer dat ik het middageten compleet liet aanbranden en we uit pure miserie genoodzaakt waren langs de drive in van de dichtstbijzijnde hamburgertent moesten passeren om toch maar onze magen gevuld te krijgen. Wel nu beginnen ze op mijn kookkunsten te stoefen. Bij deze ben ik weer in de achting van mijn moeder en schoonmoeder gestegen.

Wat werd er al bereid:


Wat schaft de vegetarische pot vandaag: Tortilla de patatas!



 Het recept vindt u hier!

dinsdag 19 februari 2013

Talking guitars

Talking guitars is de titel van een muziekdocumentaire die ik ooit zag tijdens "Het uur van de wolf" op Nps geloof ik. (of is dat Nederland 3, who knows). De reportage gaat over de Nederlands gitaarenbouwer Flip Scipio die in New York woont er voor 's werelds meest begenadigde muzikanten zes-snarig snoepgoed bouwt.



Daarnaast is het is het een van mijn favoriete onderwerpen bij een nachtje stappen in de kroeg. De meeste van mijn maten zijn gitaristen of spelen gitaar (jawel er is een verschil tussen beide, met name een gitarist kan het en iemand die gitaar speelt, probeert het te kunnen, ik beschouw mezelf als iemand die gitaar speelt voor alle duidelijkheid), ook de cafébaas van mijn stamcafé speelt gitaar. En naarmate de avond vordert en de geestrijke dranken vloeien (we hebben de onhebbelijke gewoonte om te willen afsluiten met koffie en Whisky) durft het gesprek wel eens over gitaren gaan (Men and their toys, you know). Af en toe, laat op de avond, gaan de gordijnen dicht en worden de gitaren boven gehaald. En voor je het weet zijn er een paar uur weggespeeld.

Hoe later op de avond, hoe vrouwelijker de gitaren worden. Het heeft wel wat van een vrouwenlichaam, zo'n mooi gevormde gitaar (it's male type thing, i know). Het is daarbij ook o zo belangrijk dat je een gitaar mooi vindt, je moet telkens je erlangs loopt de goesting krijgen om ze vast te pakken (maar hey, geldt dat ook niet voor een vrouw of ben ik nu gewoon plat seksistisch?).

In elke gitarist zal wel een beetje fetisjist schuilen. Veel gitaristen worden haast verzamelaars. In den beginne herken je de klank van een goede gitaar niet van een speelgoedstuk, maar hoe langer hoe meer beginnen de verschillende gitaren hun klankkleuren vrij te geven en begin je op zoek te gaan. Nog fijner wordt het als je een muziekwinkel stapt en als een kind in een snoepwinkel verschillende gitaren kan gaan testen.

En hoe langer hoe meer beginnen verschillende gitaren op je verlanglijstje te verschijnen. Voorlopig staat de teller op drie. Een twintig jaar oude Fender folkgitaar die geweldig klinkt (zelfs na een reparatie) maar zich o zo moeilijk laat bespelen. Deze is 20 jaar geleden zonder al te veel kunde gekocht, met alle gevolgen van dien. Een klassieke gitaar (Manuel Rodrigo) met vol bovenblad voor de muziekschool. En daarnaast nog een Godin 5th Avenue Kingpin met P-90 pick up. Fantastische gitaar, supermooie klank en zo gemakkelijk bespeelbaar. Ik heb ze nu 3 jaar in mijn bezit en ben nog steeds enthousiast over mijn aankoop (na maanden wikken en wegen).



Desalniettemin staan er nog heel wat gitaren op mijn verlanglijstje: Een Gretsch, een Fender Jazzmaster, een Fender Jaguar (jawel de Kurt Cobain gitaar, ik ben en blijf een kind van de grunge). In het akoestisch segment blijft een Martin O-18 de droom. Och ja, en zo'n Godin Multiac klinkt dan ook weer fantastisch.

Ach, dromen mag toch, niet?

donderdag 31 januari 2013

Gedichtendag!

Hier twee van mijn all time favorite gedichten. Niet de meest happy gedichten maar toch pareltjes! Grappig als je weet dat ik het eerste gedicht (van Rimbaud) leren kennen heb via een strip (een western dan nog) en het tweede via een lichthartige film (Four Weddings and a Funeral).




Le Bal des Pendus (A. Rimbaud)

Au gibet noir, manchot aimable,
Dansent, dansent les paladins,
Les maigres paladins du diable,
Les squelettes de Saladins.

Messire Belzébuth tire par la cravate
Ses petits pantins noirs grimaçant sur le ciel,
Et, leur claquant au front un revers de savate,
Les fait danser, danser aux sons d'un vieux Noël !

Et les pantins choqués enlacent leurs bras grêles :
Comme des orgues noirs, les poitrines à jour
Que serraient autrefois les gentes damoiselles,
Se heurtent longuement dans un hideux amour.

Hurrah ! les gais danseurs qui n'avez plus de panse !
On peut cabrioler, les tréteaux sont si longs !
Hop ! qu'on ne cache plus si c'est bataille ou danse !
Belzébuth enragé racle ses violons !

O durs talons, jamais on n'use sa sandale !
Presque tous ont quitté la chemise de peau ;
Le reste est peu gênant et se voit sans scandale.
Sur les crânes, la neige applique un blanc chapeau :

Le corbeau fait panache à ces têtes fêlées,
Un morceau de chair tremble à leur maigre menton :
On dirait, tournoyant dans les sombres mêlées,
Des preux, raides, heurtant armures de carton.

Hurrah ! la bise siffle au grand bal des squelettes !
Le gibet noir mugit comme un orgue de fer !
Les loups vont répondant des forêts violettes :
À l'horizon, le ciel est d'un rouge d'enfer...

Holà, secouez-moi ces capitans funèbres
Qui défilent, sournois, de leurs gros doigts cassés
Un chapelet d'amour sur leurs pâles vertèbres :
Ce n'est pas un moustier ici, les trépassés !

Oh ! voilà qu'au milieu de la danse macabre
Bondit dans le ciel rouge un grand squelette fou
Emporté par l'élan, comme un cheval se cabre :
Et, se sentant encor la corde raide au cou,

Crispe ses petits doigts sur son fémur qui craque
Avec des cris pareils à des ricanements,
Et, comme un baladin rentre dans la baraque,
Rebondit dans le bal au chant des ossements.

Au gibet noir, manchot aimable,
Dansent, dansent les paladins,
Les maigres paladins du diable,
Les squelettes de Saladins.
 
 
 
Dance of the Hanged Men (A. Rimbaud)


On the black gallows, one-armed friend,
the paladins are dancing, dancing;
he lean, the devil's, paladins;
the skeletons of Saladins.

 Sir Beelzebub pulls by the scruff
his little black puppets who grin at the sky,
and with a backhander in the head like a kick,
makes them dance, dance, to an old carol-tune!

And the puppets, shaken about,
entwine their thin arms; their breasts pierced with light,
like black organ-pipes - which once gentle ladies pressed to their own -
jostle together protractedly in hideous love-making.

Hurray! The gay dancers, you whose bellies are gone!
You can cut capers on such a long stage!
Hop! Never mind whether it's fighting or dancing!
- Beelzebub, maddened, saws on his fiddles!
Oh the hard heels! No one's pumps are wearing out!
And nearly all have taken off their shirts of skins;
the rest is not embarrassing
and all can be seen without shame.

On each skull the snow places a white hat:
the crow acts as a plume for these cracked brains;
a scrap of flesh clings to each lean chin: you would say,
to see them turning in their dark combats,
they were stiff knights clashing pasteboard armour.

Hurrah!
The wind whistles at the skeletons' grand ball!
The black gallows moans like an organ of iron!
The wolves howl back from the violet forests:
and on the horizon the sky is hell-red…
Ho there, shake up those funeral braggarts,
craftily telling with their great broken fingers
the beads of their loves on their pale vertebrae:
hey! The departed! This is no monastery here!
Oh but see how from the middle of this Dance of Death
springs into the red sky a great skeleton,
mad, carried away by his own impetus, like a rearing horse:
and feeling the rope tight again round his neck.

 
 


Funeral Blues (W.H.Auden)

Stop all the clocks, cut off the telephone,
Prevent the dog from barking with a juicy bone,
Silence the pianos and with muffled drum,
Bring out the coffin, let the mourners come.

Let aeroplanes circle moaning overhead
Scribbling on the sky the message He is Dead,
Put crêpe bows round the white necks of the public doves,
Let the traffic policemen wear black cotton gloves.

He was my North, my South, my East and West,
My working week and my Sunday rest,
My noon, my midnight, my talk, my song;
I thought that love would last for ever : I was wrong.

The stars are not wanted now : put out every one ;
Pack up the moon and dismantle the sun,
Pour away the ocean and sweep up the wood;
For nothing now can ever come to any good.