Een hoofd vol muziek!

A new headset!

De oortjes van mijn iPod hadden hun beste tijd gehad en waren dringend aan vervanging toe.
Nu, oortjes zijn we handig bij het sporten maar voor dagdagelijks gebruik vielen ze me toch net even teveel uit mijn oor.
Ik heb bijna dagelijks mijn muziek opstaan; op de fiets, op de trein, zelfs bij het grasmaaien zet ik muziek op mijn kop.

Na veel wikkken en wegen gekozen voor het Marshall-exemplaar. U weet wel, Marshall, als in dat merk van de legendarische versterkers. Het ziet er mooi uit, het is licht en geeft bovenal een fantastische klank.

Het afrijden van het gras zal nooit meer hetzelfde zijn.



Kleine meisjes worden groot

Anne,
je hebt nog heel wat voor de boeg,
maak je geen zorgen,
daarvoor is het nog te vroeg,
veel te vroeg.

De wijzers van de klok gaan snel,
dat merk je later wel,
Anne.


Van de pot naar de w.c.
gaat een, twee, huppekee,
Anne.


Je hebt net je bromtol uitgepakt
of je bent alweer een jaar ouder.
Voor ik goeiemorgen zeg,
ben jij op je brommer weg,
Anne.


Anne,
de wereld is niet mooi,
maar jij
kan haar een beetje
mooier kleuren.

Herman van Veen - Anne

Ik heb de laatste tijd al vaak aan dit liedje moeten denken.

De wijzers van de klok gaan snel,

dat merk je later wel,


Je hebt net je bromtol uitgepakt

of je bent alweer een jaar ouder.
Voor ik goeiemorgen zeg,
ben jij op je brommer weg,

Ik weet niet waarom, maar deze regels zijn me altijd bijgebleven. Ik denk dat ik zo een jaar of 12 was als ik liedje leerde kennen. En de laatste maanden spoken ze er meer dan eens rond (samen met het gefloten deuntje) in mijn hoofd.

We hadden dit weekend het verjaardagsfeestje van onze 12-jarige dochter. Alle meisjes (enkel de meisjes natuurlijk, zo oud is ze ook weer niet) van de klas waren uitgenodigd voor een feestje. Rechtstreeks van school naar ons huis om dan samen met die ganse bende giecheltrienen de tent op te zetten. De ganse meute mocht samen in de tent slapen. Gegibber gegarandeerd. Dan een spelletje Kubb. Maar na een tijdje vonden ze zichzelf toch wel te groot voor spelletjes en werden er klassikaal nagels gelakt. Net echt!
De BBQ werd gestart, de broodjes met worst en hamburgers werden verorberd met de nodige ketchup en mayo of wat had u gedacht. De vuurkorf werd aangestoken en de marshmallows werden op stokjes boven het vuur gehouden.

Vervolgens hebben ze (na enige tussenkomsten van onzentwege om de vrede met de buren te bewaren) zichzelf in slaap gekwetterd.

Man, man. op een paar dagen na zit de lagere school van mijn dochter er op.
 
De laatste maanden lijken we zo een beetje met de regelmaat van de klok de ene "mijlpaal" na de andere te nemen.
Gaatjes in de oren (als voor oorbellen that is).
Sinds de paasvakantie mag ze alleen met de fiets naar de muziekschool in 't stad. Met hemelsbrede glimlach stapte ze op haar nieuwe grotemadammenfiets (gekregen voor haar communie weet u wel) en reed ze fier als geeneen de oprit af. Wat meewarig nagekeken door deze grijzende 43-jarige
We hebben secundaire scholen gezocht, info avonden bijgewoond, opendeurdagen bezocht en haar uiteindelijk ingeschreven voor "de grote school". 
Ze heeft een gsm, begot.
Ze skypet met haar vriendinnen op haar Ipod.
Ze plaats BFF-foto's op haar facebook profiel. Ik moest haar met het schaamrood op de vwangen vragen wat in godsnaam een BFF wel was. "Maar papa (rolt met de ogen) weet je dat dan niet? Een BFF is dus blijkbaar een Best Friend Forever die zowat elke dag van naam verandert.
 
Het gaat met de dag sneller en sneller, zodanig dat ik soms de tijd even zou willen halt toe roepen. Kwestie van even naar adem te happen. Of om een aantal zaken in mijn geheugen te prenten uit schrik ze ooit te vergeten. Wat beelden die ik nooit meer kwijt wil en die geen foto ooit zal vangen. Of wat gevoelens op te slaan die woorden ooit zullen beschrijven Ach, ik krijg er hoe langer hoe minder de kans toe. De wijzers van de klok gaan snel, weet je wel.  Voor ik goeiemorgen zeg, ben jij op je fiets weg, weet je wel.



Het kleine meisje voor wie ik onvoorwaardelijk een held was is bijna weg. Slik. Mocht ze dit lezen zou ze met haar ogen rollen en zuchten: "Papaaaaaa, doe ne keer normaal!"

Festivallijstje

Terwijl de regen hier voor de zoveelste keer tegen de ruiten klettert en een stevige zuidwester het loof van de bomen waait ben ik met een mok dampende koffie mijn festivallijstje aan het opstellen. Ik ga hier niet beginnen zagen over het weer. Dat gebeurt mijn inziens al meer dan voldoende!

Maar hoedanook als je je aan festivals denkt, denk je aan zomerse taferelen! Zonnebril. Zonnecrème. Een fris pintje in een plastic bekertje! En beukende bassen op de achtergrond.

Ondanks het Pukkelpoptrauma van vorig jaar zijn we er weer helemaal klaar voor!

• Rock Werchter: 29 juni

Neen geen vier dagen! Maar Pearl Jam mochten we niet missen. Mensen dansen het liefst op de muziek van hun jeugd. Well I admit i was a grunge boy. Inclusief gescheurde jeans, zwarte combats of Dr Martins en het obligate houthakkershemd (weer compleet hip trouwens). Deus en Jack White zijn een bonus. Indien tijd even gaan piepen naar Lana Del Rey. En we zullen in schoonheid afsluiten met Beirut. Kamperen doen we niet, maar de zetels worden uit de auto gesleurd, mattekes en slaapzakken erin en we kunnen zonder Bob-zorgen pintjes drinken.

• Feest in 't Park: 30 juni

Feest in't Park te Brugge. Het begint zowat een traditie te worden dat dit de aftrap van de (festival)zomer is. De laatste jaren was het telkens mooi weer voor dit familiefeest. Er hangt ook een sfeer van vakantie in de lucht; de meesten hebben gedaan met toetsen en examens. Iedereen is nog thuis en niet op reis. Dus iederen komt elkaar gewoon tegen in de groene oase van het Minnewaterpark.

• Cactusfestival: 6-7-8 10 juli

Met de fiets naar een Minnewaterpark is een fluitje van een cent. Een ganse dag muziek en 's avonds in je eigen zachte bed maffen. Wat een luxe! Dag twee en drie een verkwikkende douche en hup naar de festivalweide. De gasten gaan mee (inderdaad u zult mijn kinderen daar bekertjes zien verzamelen, neen we hebben ze geleerd om -als uw pintje nog niet leeg- uw beker niet uit uw handen te komen schooien). Elk jaar slagen de organisatoren er telkens in een leuke affiche (zonder de echte grote namen) samen te stellen. Grant Lee Buffalo. Wovenhand. Chris Cornell dier het werk van Soundgarden (Grunge all over again weet u wel) akoestisch komt brengen. Daniël Lanois...

• Gent Jazz festival: 5 juli

Ondanks de mooie affiche ieder jaar ben ik niet zo wild van dit festival. Net iets teveel VIP-gedoe naar mijn goesting. Niet dat ik er last van heb maar toch. Jammer genoeg komt Melody Gardot (die ik al lang eens wou zien) in hetzelfde weekend als het Cactusfestival. Het wordt dus een avondje klassieke gitaar met de meestertokkelaar Paco De Lucia. De vrouw des huizes past en het wordt een avondje gitaargekken onder elkkaar met mede(gitaar)leerlingen van het Conservatorium onder elkaar. zonder in detail te treden zal er de nodige technische commentaar gegeven worden over het virtuoze gitaarspel van de Spaanse Flamencogod. Om dan nadien nederig huiswaarts te gaan en die fulltime job maar niet op te geven voor een gitaar carrière.

• The Robert Cray Band: 17 juli

Zaal De Zwerver te Leffinge. Met de kinderen op Scoutskamp moesten we toch nog een avondje weg. Ook weer veel gitaargepingel maar deze keer gaat de vrouw des huizes mee!

• Pukkelpop: 18 augustus

We hopen deze editie de Foo Fighters te zien. Vorig jaar dachten we dat ook maar dat draaide zoals bekend wel even anders uit. we hebben gratis drankbonnen van Chokri (de mens verdient genoeg dus dat was wel het minste). Als toemaatje komen ook de Black Keys (die fantastisch waren in het Sportpaleis) en Wilco! We zien het helemaal zitten. Laat de weergoden zich deze keer maar eens gedragen voor de verandering (en zo zijn we toch aan het zagen over het weer).

Hopelijk geraak ik dit jaar eens op Jazz Middelheim, maar wat dat betreft is het nog even puzzelen met de agenda's.

Het is altijd een beetje sterven

Het is toch altijd een beetje sterven zo'n examen.

Je tracht jezelf te troosten met gedachten als; het is maar een hobby, er zijn belangrijker dingen dan dat. Je tracht jezelf gerust te stellen met het feit dat het de avond ervoor op de laatste klasauditie heel vlotjes verliep.

Maar het moment dat je het voorbereidingslokaal binnenstapt waar tientallen gitaren en examenstukjes samenvloeien tot een kakafonie van trillende noten overvalt je de eerste golf van stress.

Waarom deden we dit nu weer? Als volwassene kon je toch kiezen voor een interne evaluatie. Maar neen, waarom moesten wij nu weer voor de "real thing" van een openbaar examen kiezen? Samen met drie andere volwassenen wordt je bekeken door tientallen kinderogen die zich afvragen wat die "oude" daar doen.

Vals Funèbre

Eindelijk mag je de concertzaal binnen. Je hebt alles nog onder controle. Je stelt jezelf en je repertoire voor aan de jury. Je neemt alle tijd om je partituren en jezelf klaar te zetten. Je gebruikt die tijd om je zenuwen de baas te blijven. Neen, nog niet beginnen, nog even die mouwen opstropen en die klamme handen van het angstzweet nog even droogwrijven aan de broek. Nog even voetsteuntje checken.

En hop daar tokkelen die eerste noten. Ca va, die vingers trillen nog niet te erg. Ponticello, ok, niet vergeten, meer vibrato check, glissando-perfect naar de juiste fret.

Het eerste nummer lukt en je denkt er te zijn. Maar de concentratie ebt even weg en bij het tweede nummer verlies je de draad, je verknoeid twee maten waar je duidelijk tweemaal hapert, je gezicht vertrekt. Die fouten heb je duidelijk gehoord!!! En zij in de jury ook natuurlijk. Op dat moment gieren de zenuwen door je lijf.
Damned bij dat tweede nummer ging je duidelijk de mist in! Al die uren oefenen voor niets...

Na dat desastreuze nummer even bekomen. Die klamme handen nog maar eens over de broek jagen. Die zweetdruppel van je gefronste voorhoofd vegen. Die mouwen nog maar eens omhoog duwen.

Neen; komaan, nu heb je niets meer te verliezen! Je gooit je helemaal bij nummer drie en vier. Fuck die partituren, to hell met die noten! Je begint eindelijk muziek te spelen, sneller en trager, luider en zachter, van harde klanken ponticello naar de warme toets van de arm. De klemtonen op de juiste noten, de gepaste spanning opbouwen tot de hoge noten.

Waarom kon dat niet van in het begin? Dit was muziek spelen, dit was wat je wou!

Het eindverdict is 85%
Ik ben best tevreden. Had je van in het begin muziek gespeeld dan was het 88 of 90% geworden. Maar nu was 85% de correcte uitslag.

Examen! Openbaar begot!

Vandaag openbaar examen gitaar begot!
Openbaar; als in er mag een hoop volk in de zaal zitten
Examen; als in er zit een vierkoppige jury achter een tafel met een groen laken over (dat laken over de tafel that is).

Voorlopig nog geen stress en alles onder controle. De vraag is hoe lang nog.....

Een voorproefje: