donderdag 28 april 2011

Plankenkoorts

Brrrrrr! Vanavond is het klasconcert van de afdeling gitaar van het conservatorium. Dus binnen paar uur sta ik helemaal alleen met mijn gitaar op het podium van de orgelzaal.

Mijn Manuel Rodriguez (and Sons) en ik. Aan de gitaar zal het niet liggen, maar die vingers ... (ik vind dat ze nu al verdacht veel trillen) of aan die handen (ik vind ze nu al verdacht klam aanvoelen)

(Solid cedar top, Ecological back and sides solid wood, ebony fingerboard, reinforced neck.)

Het stuk in kwestie; Romance uit Jeux Interdits (by Anonymous). Meestal heb ik mijn zenuwen onder controle. Maar toch ik weet dat bij de minste fout de "track" kan toeslaan.

Nog drie uur ... (slik), nog 180 minuten ... (zweet), nog 10 800 seconden dat is toch best nog veel, niet? ... (zucht)

vrijdag 22 april 2011

Even weg

Wij knijpen er even tussenuit!


De volgende dagen liggen we in Het Betere Boerenbed!


Tot volgende week en geniet van het zonnige Paasweekend.

donderdag 21 april 2011

Baantjes trekken

Lange werkdagen geven langere middagpauzes. En dat heeft zo zijn voordelen. Sinds we met het werk naar Oostende verhuisd zijn, gaat er niets boven een uurtje baantjes trekken over de middag.

Het stedelijk zwembad is bijna zeven dagen op zeven geopend. Nog belangrijker is dat het zwembad open blijft over de middag. Dus om 12 snel de fiets op en het sop in. Het is een 50 m bad hetgeen het alleen maar sportiever maakt. Over de middag krijg je er haast enkel mensen die komen om baantjes te trekken. Het feit dat het om zout (jawel zout, het is tenslotte gefilterd Noordzeewater) water gaart, moet je er maar bij nemen. De eerste slok water die je binnen krijgt, valt wel flink tegen en prikt zelfs wat aan de lippen (zeker als je in de winter met gesprongen lippen het water induikt). Na een tijdje went het wel.


Niets zo ontspannends als je te concentreren op je bewegingen en je ademhaling. Niets zo efficiënt als je eens flink af te reageren. Alle stress valt van je schouders zodra je het zoute water inploft. Laat ze maar kreften, na de middag kan ik weer tegen een stootje.

woensdag 20 april 2011

Het beste plaatsje ...

Het beste plaatsje op de kuststram is helemaal achteraan!

Ik moest deze week een uurtje onderweg (en ook weer terug) met de kusttram. Snel 'istie' niet die kuststram. Over het traject tussen Oostende en Oostduinkerke 'doetie' langer meer als een uur. Maar als je geen al te grote haast hebt, is het best aangenaam reizen en mensen turen. Om die tijd zo aangenaam mogelijk door te brengen kan je maar best een goed plaatsje zien te bemachtigen. Kwestie van tussen Raversijde en Middelkerke dromerig door het venster naar de zee te kunnen staren.



Michiel Hendryckx had gelijk, begot.
Ik meen me te herinneren ooit in een interview gelezen te hebben (naar aanleiding van 125 jaar kusttram) dat het beste plaatsje helemaal achteraan is. Een bank langs drie zijden omgeven door glas. Ideaal om rond te kijken. Net een visbokaal, zicht rond om rond.

By the way Michiel Hendryckx had ook gelijk wat betreft de Brasserie van Hotel Du Parc (zie ook Middagpauze).


Het was zeker niet de snelste manier om er te geraken, maar dankzij het aangename zomerweer was er toch een beetje vakantiegevoel tijdens het werk.

zondag 17 april 2011

Druk druk druk ....

Pffft! De eerste vakantieweek is alweer voorbij gevlogen! Ik heb er nog niet veel van gemerkt, van dat vakantiegedeelte dan wel! En van dat mooie terasjesweer ook niet, van dat terrasjesgedeelte dan wel!
Grmmbl!
Ik heb nog niet veel kunnen uitsteken met de gasten ook begot! Welgeteld één namiddag gaan fietsen, wel met aansluitend terras en ijsjes en Leffe. Niet gecombineerd die ijsjes en Leffe welteverstaan, ijsjes voor de kroost en Leffe voor mij. We hebben nog eens het "Dinomuseum" te Brussel vereerd met een bezoek. Al was dat deels voor een opdracht voor de dame des huizes.

(Het Museum voor Natuurwetenschappen verbonden aan het Koninklijk Belgisch Instituut voor Natuurwetenschappen, that is, maar zeg nu zelf dinomuseum bekt toch wel een stuk vlotter)
Voor de rest was het al werkengedoe wat de klok sloeg!

© Erwin Suvaal - Carnet

Druk, druk, druk op het werk en daarbuiten! Vele dagen op het werk gesleten (als je gemiddeld 2-3 dagen per week werkt, dan ben je niet veel gewoon natuurlijk) en de andere dagen stond er thuis of elders wel altijd iets op de kalender (of zou ik niet beter werkschema zeggen?). Zo ook dit weekend nog eens werken en daarnaast nog allerhande opdrachten. Ook morgen en dinsdag nog een aantal opdrachten. Woensdag en donderdag nog eens werken en dan ...

Wel dan begint de Paasvakantie! Zowel wat betreft het Paas als het vakantiegedeelte dan wel! Later volgt nog wat meer over dat vakantiegedeelte maar nu maar weer even verder werken!

woensdag 13 april 2011

Containerparkstress

Ik heb het niet voor containerparken. Ik krijg op voorhand reeds de kriebels als ik naar het containerpark moet. En het feit dat die containerparkmannen, met hun handen in hun zakken, meestal smalend op mijn vingers staan te kijken, helpt al helemaal niet.


Het is of de duivel er mee gemoeid is, maar elke keer loopt er wel iets verkeerd in het containerpark.

Ofwel heb ik mijn auto en kar volgeladen en kom ik voor gesloten poorten te staan wegens uitzonderlijke sluitingsdag (en de website van de gemeente lag plat natuurlijk).
Ofwel valt de bodem uit die overvolle doos met glas. Midden op de hoofddoorgangsweg (bestaat dat woord eigenlijk?). En dan nog liefst van al terwijl het onwaarschijlijk druk is in het containerpark. En er drie toeterende wagens op je handen kijken terwijl je het glas bijeen staat te vegen.
Ofwel kom je bouwafval lossen (en als je de helft van je huis verbouwt dan heb je pas wat bouwafval). Je hebt al dat bouwafval in van die papieren wit-blauwe zakken (u kent ze wel als je al verbouwd/gebouwd hebt, Knauf MP 75, of je zal ze leren kennen als je nog gaat verbouwen/bouwen ) gepropt. Net op dat moment komt er een wolkbreuk waarbij al die zakken doorweekt raken. En bijgevolg scheuren bij de minste aanraking.
Ofwel heb je de ganse koffer van de oude break volgestoken met grote katonnen dozen (136 stuks om exact te zijn, that is) waar alle kasten en toestellen van de nieuwe keuken in zaten. En het was nu al een jaar geleden sinds de laatste keer dat dat kofferdeksel blokkeerde en ze in de garage de oplossing niet vonden. Maar net dan blokkeert hij opnieuw en moet je telkens over de achterzetels kruipen om er alles uit te krijgen.

Mijn vader is dan altijd de redder in nood. Mijn vader is totaal geen handige mens (en dat is een understatement) maar hij is mijn absolute held in het containerpark. Als ik iets mee heb dat niet in de containers mag dan hebben ze dat direct in het snuitje (je kent dat wel je gooit een oude paraplu bij brandbaar afval maar je had eigenlijk het doek er moeten afscheuren en het geraamte bij de metalen gooien maar je mag niet meer te voet terug over de weegbrug en je moet dus voor de zoveelste keer weer helemaal het toertje doen, naar buiten over de betaalbrug en dan weer terug naar binnen). Mijn vader geraakt altijd tussen de mazen van het net door. Als ik allang niet meer weet waar ik wat moet gooien is hij het allang kwijt.

Zuuut! Ik moet vrijdag nog eens terug naar het containerpark. De laatste rommel van de verbouwing. Een kar of twee à drie. En mijn vader is op reis ....

dinsdag 12 april 2011

Messenger bag

Ik ben al een tijdje op zoek naar een ik-sleur-vanalles-gemakkelijk-mee-tas. Ik heb meestal wel een boek, trui, fototoestel, laptop of notitiemateriaal bij. Ik kan niet tegen een portefeuille in mijn achterzak. Maar ik wil niet met een saccoche rondlopen!
Aangezien ik de meeste verplaatsingen met de fiets doe moet het ding liefst nog praktisch en stevig zijn. Het mag niet in de weg zitten bij het fietsen. En een rugzak op de rug bij het fietsen leidt automatisch tot zweettoestanden.
Een schoudertas of messenger bag dus.
Het voordeel van de messengerbags is dat je de tas met een strap rond je buik kan vastgorden tijdens het fietsen en nadien gewoon los over je schouder dragen.

Ik kom voorlopig op volgende twee merken uit: Timbuk2 of een Freitag.

De eerste zijn wat sportiever en goedkoper. Je kan je eigen tas samenstellen hetgeen je tas haast een one-off maakt. Maar je kan ze enkel online bestellen (kwestie een kat in een zak kopen?). 









Van de tweede zijn er een aantal winkels in België waar ze te verkrijgen zijn (Antwerpen en Leuven geloof ik). Je kan ze ook online bestellen en daar heb je meteen meer keus. Elke tas is haast uniek. Ze zijn milieuvriendelijk. Eigenlijk best wel een leuk verhaal achter de tassen; ze worden gemaakt door twee broers (Freitag of wat had u gedacht) uit oude vrachtwagenzeilen (wij zeggen baches) en de riemen komen van autogordels. Ze zijn waterdicht. Flashy. Maar ... ze zijn aan de dure kant.


Voorlopig gaat mijn voorkeur uit naar de Amerikaanse Timbuk2 messenger bag. Iemand nog een ander voorstel?


donderdag 7 april 2011

Om de dag goed te beginnen!

Een lekkere koffie is ideale manier om de dag goed te beginnen.

Kent u dat?
Elke morgen is dat hier alle hens aan dek om onze kroost op tijd klaar te krijgen voor school! Dreigen! Vroeger opstaan! Zenuwinzinkingen! U kwaad maken! Nog vroeger opstaan! Alles klaarleggen! Boekentas de avond ervoor klaarmaken.

Geen avance! Niets helpt! Ofwel vergeten ze hun lunchskin! Ofwel hun broodoos! Ofwel vinden ze hun schoenen niet! Of wel vergeten ze hun zwemtas (die by the way klaar lag aan de voor deur! Ofwel vergeten ze hun koeken! Ofwel is het een ganse discussie over de kleren (met de dochter that is).

Het eindigt hier telkens in een spurtje naar school (gelukkig ligt de school op 300 m) om net te laat, na het belteken, toe te komen!

Vandaar het enige rustpunt in de hectische ochtendcarrousel is een lekkere tas koffie op het moment dat ze boven hun tanden zijn gaan poetsen. En daar liefst eerst nog eens ruzie over maken wie welk potje mag gebruiken of wie aan welke wasbak mag staan. Echte broeder en zusterliefde mijnheer!


Sinds de verbouwing hebben we een gasvuur! En daar past perfect een Bialetti moka express op. Lekkere koffie geeft dat. Meer moet dat niet zijn in die 5 minuten rust tijdens de ochtendspits!

dinsdag 5 april 2011

Kleren maken de man - en de kinderen!

“We had a death pact. I have to keep my half of the bargain. Please bury me next to my baby in my leather jacket, jeans, and motorcycle boots. Goodbye.”


- Sid Vicious


Alles blijkt steeds maar terug te komen. Retro is weer "in" of is het nooit "out" geweest?
Vroeger (ik zat in de 1ste humaniora) kreeg je bij een jeans een stoffen heuptas gratis. Je had in verschillende kleuren; van wit met het log van Levi's tot geeel, lichtblauw en kaki. Het was de bedoeling dat je daar dan met zwarte stift de logo's van U2, REM, The Smiths, The Cure en Led Zeppelin op kon kliederen. Ook flarden songtektst van je lievelingsgroepen waren waren helemaal het van het. Om de zaak verder op te fleuren kon je pins and buttons op je, ondertussen liefst zo smerig en afgedragen mogelijk geworden tas, spelden. Daar hoorden ultra-smalle jeansbroeken en jeansvestjes met nog meer pins and buttons bij.
Voor die broeken had je 's morgens een kwartier nodig om er in te geraken en 's avonds moest je ze, tot grote ergenrnis van moeder, omgekeerd met met de pijpen binenste-buiten uittrekken. Er werd gepreekt dat je met dergelijke smalle broeken impotent ging worden! Een veel cooler en stoerder alternatief voor het jeansvestje was een "leather jacket".

Wel in het straatbeeld zie je weer heel veel smalle broekspijpen (ok de broek hangt wel half van hun gat). Pins and buttons zijn weer hip (mijn dochter wil er een van Justin Bieber begot). Ook die stoffen kaki schouderstassen zijn weer alomtegenwoordig.

En wij (zoonlief, dochter en mezelf - de vrouw des huizes  weigert voorlopig mee te doen) lopen zo wat stoer wezen te zijn met ons leren vestje!

vrijdag 1 april 2011

He ain't heavy he's my brother

Het is vandaag 2 april (het had beter gisteren geweest, als 1-aprilgrap had het kunnen tellen) de ronde voor de amateurs en u zal het geweten hebben. Als u ergens tussen Brugge en Meerbeke in de Vlaamse heuvels woont, dan hoop ik dat uw voorraadkast voldoende eten bevat om de volgende 2 dagen door te komen. Uw streek zal vandaag en morgen (eigenlijk drie dagen en dus sinds gisteren want nu zijn er die het parkoers reeds de vrijdag affietsen om de drukte te vermijden) bezet gebied worden. U zal zich onheroepelijk vastrijden met uw wagen in de talloze wegversperringen. Indien u zich met de fiets op de baan begeeft zal u bekogeld worden met lege drankbussen en snotprojectielen van een met-een-vinger-op-de-neusvleugel-vanonder-het-oksel-mikkende-volwassene die in een vergevorderd stadium van zijn leven toch nog even denkt Tom Boonen of Fabian Cancellara te heten. Hou alsjeblief dit weekend uw kinderen binnen, laat ze niet los over straat lopen, voor ze van de weg gemaaid worden door een paar Mavic wielen aangedreven door naar massage olie geurende geëpileerde mannenbenen. Maandag wordt uw regio terug vrijgegeven en kan u zich een weg banen naar school of werk door een zee van honderden lege drankflesje, bierbekers, een paar zatte supporters en achtergelaten Vlaamseleeuwenvlagjes.


Wij wonen in Brugge, en zoals u weet of niet weet, is dat de startplaats van het wielerfestijn van dit weekend. Ik heb een broertje dat ondertussen zwaar gebeten is door de wielermicrobe. Dus om 5u45 (jawel u leest het goed) stonden ze hier aan de deur: de wielerploeg van het broertje (ik mag nog steeds broertje zeggen daar hij altijd al kleiner en vier jaar jonger is geweest).

Voor hun ontbijt. Koffie. Massage. Fiets in elkaar draaien. Banden oppompen. Stresskakske (wij hebben gelukkig zo'n afzuigsysteem aka luchtververser). Pasta. Lunchpakket. Om hun elegante pakjes (allemaal hetzelfde of wat had u gedacht) en fietshelmen en klakschoentjes aan te doen. Parkoers bestuderen. Nog een beetje stoere klap verkopen onder elkaar. Groepsfoto (voor). Ze stonden op scherp en eigenlijk ook wel nerveus.

Dus mocht u in de loop van de dag na de zoveelste wegversperring de oncontroleerbare drang voelen opkomen om u met ware doodsverachting met uw wagen in dat peloton zonder einde van wielerterroristen te boren en er zoveel mogelijk 'Grand theft auto'-gewijs aan uw personal high score toe te voegen. Gelieve toch voorzichtig te zijn, het zou mijn broetrtje kunnen zijn. He ain't heavy he's my brother

Terug van weggeweest!

Maandag, toen ik nog niet ziek was that is, moest ik nog eens in de studenstad zijn. Ik heb er jaren gestudeerd en nadien nog jaren gewoond. Het is altijd leuk om nog eens terug te keren (ook al is het dan om te werken). Nu om het aangename aan het minder aangename te koppelen, zorg ik er altijd voor wat te vroeg te zijn. Kwestie van nog eens te kunnen rondlopen.

De laatste keren heb ik altijd geluk gehad met het weer en zat er telkens wel een terrasje in. Waar anders dan op d' Oude Markt in Leuven kan je beter zijn om te terrassen. De markt is als het ware één groot terras.


En dan keer ik telkens terug naar mijn vaste stek van vroeger; Café Metropole. De Metropole is een café naar mijn hart. Een café zoals een café moet zijn. Wat kunstzinnig maar toch niet arty-farty, hout maar niet teveel, gezellig maar niet teveel kitch, goed terras, lekkere spaghetti met veel "heryére", cider van het vat,...
Ik heb daar mijn lievelingsgerecht, tagliatelli met spinazie en spekjes, leren eten. Dat is hier ten huize Storm ondertussen een klassieker geworden. Ook bij de kids (Sorry Lilith) 'gastn' ofte 'kinders' (is dat beter ofte hipper?) is het ondertussen een populair wintergerecht geworden.

Maandag had ik helaas niet genoeg tijd voor een spaghetti of tagliatelli, maar wel om nog snel 30 minuten te genieten van mijn boek inn het zonnetje op het terras van de Metropole met een lekkere koffie verkeerd. Zalig was dat!


Nadien ging het snel bergaf. 's Avonds een uur file op de Brusselse ring (om 22U30 begot!). En het ging van kwaad naar erger, 's anderedaags koorts, keelpijn, mottig  en drie dagen als een vod in de lappenmand